Heller Thonier Armor 80609 Handleiding

Heller Modelbouw Thonier Armor 80609

Lees hieronder de 📖 handleiding in het Nederlandse voor Heller Thonier Armor 80609 (8 pagina's) in de categorie Modelbouw. Deze handleiding was nuttig voor 27 personen en werd door 2 gebruikers gemiddeld met 4.5 sterren beoordeeld

Pagina 1/8

THONIER ARMOR

80609

80609 - 176

English

Very little is known about the origin of boat fishing for 15kg white tuna, known also as albacore, but

it seems to date far back. Between June and October, the tuna swim along the Basque coasts and

then back north up to the Gulf of Gasgogne, moving progressively further from the coast. Fishing

off the coast brings with it two types of constraint: having boats able to handle the high seas, and

the ability to return quickly to harbour to sell the catch while it's still edible, but also in the event

of a storm. Around 1850, fishermen from the island of Groix and up to the islands of Yeu and Ré,

used their sardine fishing longboats and their chasse-marées (literally, tide hunters) loaded with

tuna during the season using trolling rigs. Their decked longboats possessed excellent qualities in

that they were solid, but they also had some debilitating defects, such as long keels which made

quick manoeuvring very difficult. In the 1880s a new type of boat appeared—the dandy—quickly

nicknamed the “dundée” in French. The cutter rigging included two masts: a main mast made

entirely of one piece, a large sail, a foresail (the jib) and a rear sail (the driver yard or ringtail). The

principal characteristic of the dandy that differentiates it from other cutter rigs, is the presence

of a spar to regulate the ringtail sheet, in the place of a pivoting boom around the mast. The keel

can exceed 12m in length. She is said to be "en différence" (“in difference”, heel - rear - very deep

compared to the forefoot– front -) to allow for quick tacking. The entire vessel can weight 50 to 60

tonnes, lead by a crew of around fifteen of men. As soon as a shoal of fish is spotted, sometimes

even as soon as they leave the harbour, each of the seven lines are lowered while the ship has to

maintain a speed of 5 to 7 knots, an essential condition for fishing white tuna. The fishermen knew

where to run their lines using to several signs:

• The bubbling and activity due to surface movements of the tuna when hunting sardines;

• The sound of the wake made by tuna in the waves;

• Like an oil slick, a tightly formed shoal of tuna by the surface stills the chop of the sea.

From 1905, the "ringtail" dandy tuna vessel acquired its characteristic slender shape for good,

as well as its notoriety, and up to the Second World War became the symbol of sailboat fishing.

At the start of the 30s there were more than 870 tuna boats in Brittany but sailboat tuna fishing

stopped for good in 1962.

Français

L’origine de la pêche au thon blanc ou germon de 15 kg à l’aide de bateaux est très mal connue, mais

semble ancienne. Entre juin et octobre, les bancs de thons longent les côtes basques, et remontent

ensuite le golfe de Gascogne plein nord, s’éloignant ainsi progressivement des côtes. Cette pêche

au large entraîne deux types de contraintes : posséder des bateaux aptes à tenir la haute mer,

pouvoir revenir rapidement au port afin de vendre le produit de la pêche tant qu’il est consommable,

mais aussi en cas de tempête. Vers 1850 les pêcheurs de l'île de Groix, à l’imitation de ceux des

îles d'Yeu et de Ré, utilisent leur chaloupe sardinière et leur chasse-marée qu’ils arment au thon

durant la saison en gréant des lignes de traîne. Leurs chaloupes pontées possèdent d’évidentes

qualités de solidité, mais aussi quelques défauts rédhibitoires, comme de longues quilles qui les

rendent impropres aux manœuvres rapides. Dans les années 1880 un nouveau type de bateau fait

son apparition, le dandy, rapidement « francisé » en dundée. C’est un gréement « cotre à tape-cul »,

ce qui signifie qu’il possède deux mâts: un grand-mât toujours à pible (c’est-à-dire fait d'une seule

pièce), une grand’ voile, une voile avant (le foc) et une voile arrière (le tape-cul). La caractéristique

principale du dundée, qui le différencie des autres cotres à tape-cul, est la présence d'une queue

de malet pour régler l'écoute du tape-cul, en lieu et place d'une bôme pivotant autour du mât. La

quille peut dépasser les 12 m de long. Elle est dite "en différence" (talon - arrière - très plongeant

par rapport au brion – avant -) pour favoriser les virements de bord rapides. L’ensemble peut jauger

de 50 à 60 tonneaux, mené par un équipage d'une quinzaine d'hommes. Dès le banc de poissons

repéré, parfois même dès la sortie du port, les deux tangons gréés chacun de sept lignes sont

abaissés, le bâtiment devant soutenir une vitesse de de 5 à 7 nœuds, condition indispensable pour

la pêche aux germons. Les pêcheurs savaient où traîner leurs lignes grâce à plusieurs signes:

• Le bouillonnement de la surface dû aux mouvements des thons lors de leurs chasses aux

sardines;

• Le claquement du sillage de thons dans les vagues;

• Comme une tâche d'huile, le banc de thons serrés en surface freine le clapot de la mer.

À partir de 1905, le thonier dundée « à cul plat » acquiert définitivement sa forme élancée

caractéristique en même temps que sa notoriété, et deviendra jusqu’à la veille de la Seconde Guerre

mondiale le symbole de la pêche à voile. Au début des années 30 on dénombre plus de 870 thoniers

en Bretagne. La pêche au thon à la voile a définitivement cessé en 1962.

Longueur de la coque 19,30 m 5,70 mLargeur au maître beau

Longueur hors tout 28,50 m Tirant d’eau 3,50 m

Deutsch

Über den Ursprung des Fischfangs des Weißen Thunfischs, auch Germon genannt, von 15 kg mit Hilfe

von Fischereibooten ist sehr wenig bekannt, er scheint aber schon weit zurück zu liegen. Zwischen Juni

und Oktober sind die Thunfischschwärme entlang der baskischen Küste zu finden und schwimmen

anschließend nordwärts entlang des Golf de Gascogne, wobei sie sich nach und nach von der Küste

entfernen. Diese Fischerei auf hoher See bringt zwei notwendige Bedingungen mit sich: den Besitz

eines hochseetauglichen Schiffes sowie die Möglichkeit, schnell zum Hafen zurück zu gelangen, um die

Fische noch fangfrisch zu verkaufen und um einem eventuellen Unwetter auszuweichen. Ungefähr im

Jahre 1850 begannen die Fischer der île de Groix, in Nachahmung der Fischer der île d'Yeu und der île de

Ré, ihre Sardinenschaluppen und ihre schnellen Küstenfischerboote, die Chasse-Marées, einzusetzen,

die sie während der Saison zum Thunfischfangen per Schleppfischerei benutzten. Ihre sogenannten

„Chaloupe Pontées“ besitzen offensichtliche Qualitäten hinsichtlich der Strapazierfähigkeit, aber auch

einige grundlegende Schwachstellen, wie zum Beispiel lange Kiele, die es ihnen unmöglich machen,

schnelle Manöver durchzuführen. In den 1880er Jahren wurde ein neuer Schiffstyp geschaffen, der

„Dandy“, dessen Name schnell zu „Dundée“ französisiert wurde. Die Betakelung bestand aus dem

„Cotre à tape-cul“, was bedeutet, dass das Boot zwei Masten besaß: ein Hauptmast aus einem Stück,

das Großsegel, eine Fock und ein Segel im Heck. Das Hauptmerkmal des Dundée, wodurch es sich von

den anderen Booten mit Hecksegeln unterscheidet, ist das Vorhandensein einer Spiere zur Einstellung

der Segelleine des Hecksegels anstatt eines drehbaren Baums rund um den Mast. Der Kiel kann bis zu

über 12 Meter lang sein. Das Boot ist „anders “ (hinten sehr tiefgehend im Gegensatz zum vorderen

Schiffsteil), um schnelle Drehmanöver ausführen zu können. Das gesamte Boot kann 50 bis 60 Tonnen

wiegen und ist mit einer ca. fünfzehnköpfigen Besatzung ausgestattet. Sobald Fischschwärme

gesichtet werden, und manchmal schon gleich nach Verlassen des Hafens, werden die mit jeweils

sieben Leinen ausgestatteten Schwingbäume schon heruntergelassen, wobei das Boot eine für den

Thunfischfang unerlässliche Geschwindigkeit von 5 bis 7 Knoten aufbringen muss. Aufgrund der

folgenden Anzeichen wussten die Fischer, wo Sie die Schleppleinen herunterlassen mussten:

• das Aufschäumen der Wasseroberfläche durch die Bewegungen der Thunfische bei ihrer Jagd auf

Sardinen;

• das durch die Thunfische in den Wellen verursachte Spritzgeräusch;

• die durch den an der Wasseroberfläche eng zusammenschwimmenden Thunfischschwarm und

wie durch einen Ölflecken beruhigte See.

Ab 1905 erhielt das Thunfischerboot „a cul plat“ definitiv seine charakteristische hervorspringende

Form sowie seine Bekanntheit und wurde bis kurz vor dem Zweiten Weltkrieg zum Symbol des

Segelboot-Fischens. Anfang der 30er Jahre wurden mehr als 870 Thunfischbote in der Bretagne

gezählt. Die Thunfisch-Fischerei per Segelboot hörte definitiv im Jahre 1962 auf.

Español

El origen de la pesca del atún blanco o bonito de 15 kg con ayuda de los barcos no es bien

conocido, aunque parece ser una práctica antigua. Entre junio y octubre, los bancos de atunes

se encontraban a lo largo de la costa vasca e iban subiendo por el golfo de Gascogne hacia el

norte, alejándose progresivamente de la costa. Esta pesca de altura requiere dos condiciones:

poseer barcos capaces de navegar en alta mar, y poder volver rápidamente a la costa para vender

el producto de la pesca mientras sea todavía comestible, incluso cuando hay tormentas. Hacia

1850, los pescadores de la isla de Groix, al igual que los pescadores de las islas de Yeu y Ré,

utilizaban sus chalupas sardineras y sus quechemarines que preparaban para la pesca del atún

durante la temporada aparejando las redes de arrastre. Sus barcos poseen cualidades obvias

como la robustez, pero también otras poco adecuadas para este tipo de pesca, como sus largas

quillas que impedían maniobrar con rapidez. En los años 1880 aparece un nuevo tipo de barco,

el "dandy", rápidamente « afrancesado » como dundée. Es un aparejo, un cúter de batículo, que

posee dos mástiles: un mástil grande hecho de una sola pieza, y una gran vela, una vela a proa

(el foque) y una vela a popa (en el batículo). La característica principal del dundée, que le

diferenciaba de los otros barcos cúter de batículo, es la presencia de una cola de para ajustar

la escota del batículo, en lugar de una botavara pivotante alrededor del mástil. La quilla podía

sobrepasar los 2 m de longitud. Se dice que la quilla (talón - detrás - muy sumergida en relación

a la parte entre el estrave y la quilla - delante) era clave para realizar remates rápidos. El barco

tenía una capacidad de entre 50 y 60 toneladas, y estaba dirigido por una tripulación de quince

hombres. Una vez se localiza el banco de peces, a veces justo a la salida del puerto, se bajaban

los dos polos del aparejo de siete líneas y el barco debía ser capaz de mantener una velocidad de

5 a 7 nudos, esencial para la pesca del atún blanco. Los pescadores sabían donde echar las redes

gracias a diversas señales:

• El burbujeo de la superficie debido al movimiento de los atunes cazando sardinas;

• El aleteo de las estelas que dejan los atunes sobre las olas;

• Como una mancha de aceite, el banco de atunes agrupados frena el movimiento del agua en

la superficie del mar.

A partir de 1905, el atunero dundée « de fondo plano » adquiere definitivamente la esbelta forma

que lo caracteriza, así como su reputación, y se convertirá, justo en vísperas de la Segunda Guerra

Mundial, en un símbolo de la pesca a vela. A principios de los años 30 había más de 870 barcos

atuneros en Bretaña. La pesca del atún a vela cesó definitivamente en 1962.

Italiano

L'origine della pesca al tonno bianco, o alalunga, da 15 kg per mezzo di imbarcazioni è poco

conosciuta, ma sembra essere molto antica. Tra giugno e ottobre, i banchi di tonni percorrono le

coste basche e risalgono quindi il Golfo di Guascogna a nord, allontanandosi progressivamente dal

litorale. La pesca in alto mare comporta due tipi di vincoli. Prima di tutto, è necessario possedere

imbarcazioni adatte alla navigazione in mare aperto. Inoltre, le imbarcazioni devono essere in

grado di ritornare rapidamente al porto per vendere il prodotto fintanto che è consumabile, ma

anche in caso di burrasca. Verso il 1850, i pescatori dell'isola di Groix, sull'esempio di quelli delle

isole di Yeu e Ré, iniziarono ad adattare stagionalmente le loro sardiniere e i loro trabaccoli per la

pesca al tonno dotandoli di lenze trainate. Le loro imbarcazioni con ponte possedevano evidenti

doti di solidità, ma anche alcuni difetti insormontabili, come le lunghe chiglie che le rendevano

inadatte alle manovre veloci. Negli anni '80 dell'800, un nuovo tipo di imbarcazione fece la sua

comparsa: il dandy, nome ben presto francesizzato in "dundée". Si trattava di un'imbarcazione a

due alberi: un albero maestro sempre a pible, vale a dire composto da un solo pezzo, una randa, una

vela anteriore (fiocco) e una vela posteriore (batticulo). La caratteristica principale del "dundée",

che lo distingueva dalle altre imbarcazioni analoghe, era la presenza di una scalmiera per regolare

il batticulo, al posto di un boma oscillante intorno all'albero. La chiglia poteva superare i 12 metri

di lunghezza. Era un tipo di chiglia detta "in differenza" (tallone - poppa - con molto pescaggio

rispetto alla prua) che favoriva le virate di bordo rapide. Sull'imbarcazione, che poteva arrivare ad

una stazza di 50 o 60 tonnellate, trovava posto un equipaggio di una quindicina di uomini. Una

volta trovato il pesce, oppure all'uscita dal porto, i due tangoni, ognuno equipaggiato con sette

lenze, venivano abbassati. L'imbarcazione doveva sostenere una velocità compresa tra 5 e 7 nodi,

condizione indispensabile per la pesca ai tonni alalunga. I pescatori sapevano dove trascinare le

lenze grazie a diversi segnali:

• il ribollio dell'acqua di superficie dovuto ai movimenti dei tonni durante la caccia alle sardine;

• l'infrangersi delle scie dei tonni sulle onde;

• l'effetto simile a una macchina d'olio prodotto dalla presenza dei tonni vicino alla superficie

del mare.

A partire dal 1905, la tonniera "dundée" acquisì definitivamente la sua forma slanciata e

caratteristica oltre che la sua notorietà, divenendo fino alla vigilia della Seconda Guerra Mondiale

il simbolo stesso della pesca a vela. All'inizio degli anni '30, le tonniere in Bretagna erano più di

870. La pesca al tonno con imbarcazioni a vela è definitivamente cessata nel 1962.

Nederlands

De herkomst van het vissen op witte tonijn van 15 kg met gebruik van boten is niet goed bekend, maar

lijkt reeds lang te bestaan. Tussen juni en oktober strekken de tonijnscholen zich langs de Baskische

kust uit en zwemmen vervolgens naar het uiterste noorden van de golf van Gascogne, waardoor ze

zich steeds verder van de kust bevinden. Dit type van zeevisserij brengt twee soorten verplichtingen

met zich mee: over boten beschikken die geschikt zijn om in volle zee te varen en die tevens snel terug

naar de haven kunnen varen om de visvangst zolang deze eetbaar is te verkopen, zelfs in geval van

stormweer. Rond 1850 gebruikten de vissers van île de Groix, in navolging van de vissers van île d’Yeu

en île de Ré, hun sardinesloep en zeejacht die ze tijdens het seizoen specifiek voor de vangst op tonijn

uitrusten met sleeplijnen. Hun sloepen met deklading waren vanzelfsprekend voldoende stevig, maar

hadden tevens enkele onoverkomelijke gebreken, zoals lange kielen waardoor het onmogelijk was om

snel te manoeuvreren. In de jaren 1880 verscheen een nieuw type boot op het toneel, de dandy, die in

Frankrijk de naam 'dundée’ kreeg. Deze boot is een kotter met druilzeil, dit betekent dat het voertuig

twee masten heeft: een grote mast die uit één stuk is vervaardigd, een grootzeil, een zeil vooraan

(fokzeil) en een zeil achteraan (druilzeil). Het voornaamste kenmerk van de dundée, die verschillend

is van de andere kotters met druilzeil, is de aanwezigheid van een bezaanboom om de schoot van

het druilzeil te regelen, in plaats van een boom die rond de mast draait. De kiel kan meer dan 12 m

lang zijn. Deze boot is "anders” (hiel – achterzijde – zeer naar beneden gericht in vergelijking met de

stevenknie – voorzijde) om snel overstag te kunnen gaan. Het vaartuig kan een tonnenmaat van 50

tot 60 ton en een bemanning van een vijftiental mannen vervoeren. Zodra een school vissen wordt

waargenomen, soms zelfs al bij het verlaten van de haven, worden de twee bomen, die elk met zeven

vislijnen opgetuigd zijn, in het water gezakt. Het schip houdt een snelheid van 5 tot 7 knopen aan, een

absoluut noodzakelijke voorwaarde om op witte tonijn te vissen. De vissers weten waar hun vislijnen

te laten slepen door verscheidene tekenen:

• Het geborrel van het oppervlak door het bewegen van de tonijn terwijl ze op sardienen jagen;

• Het geklap van het kielwater van de tonijn in de golven;

• Net zoals een olievlek, zorgt een school tonijn aan het oppervlak voor een rem op het gekabbel

van de zee.

Vanaf 1905 kreeg de 'dundée’ tonijnvissersboot met platte achterkant definitief zijn zowel

karakteristieke snelle vorm als naamsbekendheid, en was tot aan het einde van de Tweede Wereldoorlog

het symbool van het vissen met een zeilboot. Aan het begin van de jaren 30 telde Bretagne meer dan

870 tonijnvissersboten. Het vissen op tonijn met een zeilboot werd in 1962 volledig gestopt.

Hull length 19.30 m 5.70 mBeam width

Overall length Draft28.50 m 3.50 m

Länge des Schisrumpfs 19,30 m Breite des Schisrumpfs 5,70 m

Gesamtlänge Tiefgang28,50 m 3,50 m

Longitud del casco 19,30 m 5,70 mAncho de manga

Longitud total 28,50 m 3,50 mCalado

Lunghezza scafo 19,30 m Larghezza 5,70 m

Lunghezza fuori tutto 28,50 m 3,50 mPescaggio

Lengte van romp 19,30 m Breedte van grootspant: 5,70 m

Lengte over alles Diepgang28,50 m 3,50 m

Utiliser du l de lin de Ø 0.3 mm non fourni.

Use ax thread Ø 0.3 mm, not supplied.

Verwenden Sie die Leinengarn Ø 0,3 mm, nicht einbegrien.

Utilicese hilo de lino Ø 0.3 mm, no incluido.

Product specificaties

Merk:	Heller
Categorie:	Modelbouw
Model:	Thonier Armor 80609
Kleur van het product:	Meerkleurig
Breedte verpakking:	375 mm
Diepte verpakking:	185 mm
Hoogte verpakking:	45 mm
Type verpakking:	Doos
Materiaal:	Kunststof
Constructietype:	Montagekit
Voorgesteld geslacht:	Elk geslacht
Aantal stuks:	89 stuk(s)
Type product:	Zeilschipmodel
Schaal:	1:125
Originele modelnaam:	Thonier Armor